Als wij menswezens ergens heel goed in zijn, dan is het wel in ontkennen! We hebben er een handje van om onmiddellijk om ons heen te kijken waar we de schuld kunnen parkeren als er iets fout gaat, we erkennen liever geen verantwoordelijkheid voor negatieve zaken en als het even kan steken we ons kop in het zand als het gaat om de verantwoordelijkheid voor onze eigen gedachten.
De mensen schamen zich veel vaker om gevoelens te tonen, dan om gevoelens te huichelen.
Otto Weiss, Tsjechisch-Joods schrijver en dichter 1898-1944
We willen niet verantwoordelijk gehouden worden voor dingen die niet als een zonnetje lopen. We staan vooraan als alles lekker gaat, maar één voor één verdwijnen we naar de achterste rijen wanneer er problemen de kop op steken. “It wasn’t me!”…..
Maar waar het onszelf en ons eigen leven aangaat, handelen we ook vaak zo. En dan is het toch een stuk handiger wanneer je wel zelf verantwoordelijk bent, want dan ben je voor een oplossing ook niet afhankelijk van de buitenwereld. Maar, dan moeten we om te beginnen toch stoppen met die ontkenningen. Het eerste wat er nodig is, is erkenning. Erkennen en accepteren dat er iets niet helemaal tof loopt. Pas als je een probleem(pje) erkent en accepteert, kun je er iets aan veranderen. Niet zolang we doen alsof het niet bestaat.
En daar zijn we toevallig heel erg goed in wanneer het ons zelf en onze gevoelens betreft; doen alsof ze er niet zijn. Als je niet toegeeft dat je je ergens niet lekker over of bij voelt, dan is het ook niet waar. Tenminste dat lijken we te denken. Uiteraard is het dan nog steeds exact hetzelfde en zal het vervelende gevoel niet verdwijnen. Sterker nog, elk gevoel dat je op deze manier onderdrukt zal steeds harder om aandacht gaan vragen. Als jij niet vanzelf bereid bent om aandacht te besteden aan dat gevoel dat roept, dan rammelt het gewoon steeds harder aan de deur. Geen handige oplossing denk ik.
We kiezen soms voor die weg omdat we denken dat we meteen met een oplossing moeten komen als we wel zouden toegeven dat er iets niet lekker loopt. Maar die oplossing is stap twee, die hoef je nog niet meteen voor handen te hebben. De belangrijkste stap is dat je je gevoelens gaat erkennen en accepteren. Wanneer er iets in je relatie niet lekker loopt en je er geen goed gevoel over hebt, kun je dat negeren. “Anderen kunnen ook met hem door één deur, dus dat moet ik ook kunnen”. Je walst over je gevoel heen en probeert verder te gaan alsof het er niet is. Jij verloochent jezelf en er zal geen oplossing komen, de relatie zal zich op dit punt niet ontwikkelen.
Je doet dat misschien omdat je niet tegen je partner wilt zeuren, of omdat je denkt dat het zo hoort of dat je té gevoelig reageert. Maar voor jou blijft het probleem(pje) ondertussen wel bestaan en misschien zelfs groeien. Het zou meer zoden aan de dijk zetten als je je gevoel niet onderdrukt, maar accepteert dat het er is. “Oké, dat irriteert me écht“. Dan hoef je het nog niet meteen wereldkundig te maken, maar kun je dat gevoel eens op je gemak gaan bekijken. Wat voel je precies, wanneer, waardoor, waar komt het vandaan, enz.? Je zal zien dat het je een beter gevoel geeft wanneer je wél luistert naar je gevoelens en ze niet ontkent. En nu heb je iets “in handen” waar je iets mee kunt. Je kunt het onderzoeken en analyseren. “Waarom irriteert me dat zo? Wat triggert het in jou? Waarom doet je partner het eigenlijk?” (wanneer je iets beter begrijpt is vaak ook de irritatie weg).
Op dit punt heb je nog steeds niets gedeeld met de buitenwereld en hoefde je ook nog geen oplossing uit je hoge hoed te toveren, maar heb je wel ruimte gemaakt voor je gevoel, het mag er zijn, het wordt gehoord en geaccepteerd. Het hoeft dus geen andere wegen te gaan zoeken om jouw aandacht te krijgen. Soms los je het hier zelfs al mee op en hoeft er dus verder helemaal niet over gesproken te worden. Het kan zijn dat je erachter komt dat iets je irriteert omdat je vader dat ook altijd deed of zei en je niet bepaald dol op die man was. In zo’n geval heb je de oplossing dus zelf in de hand en weet je meteen waarom je een partner aantrok met hetzelfde gedrag; je had nog iets op te lossen. Dát is namelijk wat die belletjes doen, die rammelen omdat je iets op te lossen hebt. En elke keer dat jij ervoor kiest om ze te negeren, zoeken ze een andere, duidelijkere weg om jou toch te laten weten dat er nog werk aan de winkel is.
Nu is het misschien een licht gevoel van irritatie, maar wanneer je dat blijft negeren wordt het vanzelf héél irritant, maakt het je echt boos en drijft het je uiteindelijk tot razernij. Niet echt een effectieve weg dus om er geen aandacht aan te besteden in de hoop dat het dan verdwijnt, want dat doet het juist pas als jij er aandacht aan geschonken hebt. En het geeft je ook meteen een beter gevoel wanneer je je eigen innerlijke stem gewoon accepteert en zelfs waardeert. Die laat je niet voor niets weten dat iets niet lekker gaat.
Stop dus met doen alsof je dingen leuk vindt als dat niet zo is, met doen alsof je iets niet erg vindt als dat wel zo is, met lachen als je wil huilen en met accepteren wat je eigenlijk niet acceptabel vindt. Luister naar jezelf want jij bent de enige waar je het voor de rest van je leven mee moet kunnen vinden!
