Wat was jouw eerste gedachte toen je vanmorgen wakker werd? Geen idee waarschijnlijk want daar kwamen er weer zo’n 3000 per uur achteraan. “Straks eerst even de tandarts bellen”, “Heey waar heb ik die nieuwe trui neergelegd?”, “Heb ik dat dossier nou goed afgewerkt?”, “Die reactie was echt raar gisteren”, “Vandaag ook nog even gehakt halen, niet vergeten”, enz. enz. enz. Het gaat maar door in die bovenkamer van ons, die professor is non-stop actief.
Als niemand ons ooit had leren denken zouden we schattige dieren zijn die voornamelijk wilden knuffelen……
Willem Cornelius de Ridder 1939, radiomaker, verhalenverteller, tijdschriftenmaker, internationaal bekend Fluxus-kunstenaar en ‘spiegeloog’.
Wij hebben geleerd om het leven te benaderen met ons verstand. Om ons te richten op gegevens en zaken die je kunt beredeneren, narekenen en liefst bewijzen. De hele dag zijn we bezig met “feiten”, gegevens en info die we kunnen beredeneren en checken. (Ik zet de “feiten” wel even tussen aanhalingstekens, want die “feiten” worden met grote regelmaat herzien en blijken dan toch anders. Het was ook lange tijd een “feit” dat de aarde plat was, dat wist en geloofde iedereen, totdat het toch totaal anders bleek te zijn.) Gooi iets in de groep wat je niet kunt staven met bewezen argumenten en je wordt van alle kanten belaagd, het is volgens de meesten gewoon niet waar.
“Toch heb ik het gevoel dat het zo werkt!“. Ja, maar dáár willen we dus niet naar luisteren. We willen feiten en cijfers, geen gevoelens. Je gevoelens of je intuïtie moet je negeren want dat is irrationeel en onbetrouwbaar. Dat hebben we ooit besloten en dat is nooit meer goed gekomen. Terwijl we allemaal weten dat ons leven op gevoel werkt. Dat dat gevoel en die intuïtie ons altijd de weg wijst.
Waarom doe je wat je doet? Omdat het je een goed gevoel geeft. Waarom ben je samen met je partner? Omdat je van hem of haar houd = gevoel. Waarom draag je de kleding die je draagt? Omdat het je zelfvertrouwen geeft = gevoel. Waarom ging je toch maar even een stapje achteruit? Omdat die man je een onbehaaglijk gevoel gaf. Waarom luister je naar die muziek? Omdat je er vrolijk en blij van wordt = gevoel. Hoe neem je je beslissingen? Met argumenten van jezelf en een veelvoud van anderen, maar uiteindelijk geeft je gevoel de doorslag. En toch is dat gevoel irrationeel?
Ik denk juist dat we kinderen niet moeten afleren om naar hun gevoel te luisteren! Dat doen we nu wel, we laten ze een jaartje of drie op gevoel leven en op hun impulsen reageren, maar dan is het zoetjesaan tijd om ze te gaan leren dat het leven geen speeltuin is en er regels zijn. Regels die heel vaak tegen je gevoel ingaan, maar die we dan belangrijker maken dan dat gevoel omdat de maatschappij dat zo leuk vindt en omdat we het heel belangrijk hebben gemaakt om “erbij te horen”. Niemand weet precies waarbij, maar dat vragen we ons al niet meer af.
Kinderen zouden juist moeten leren hoe belangrijk dat gevoel is en dat het je je leven lang de weg wijst. Als iets niet goed voelt, zou je daarnaar moeten luisteren. Doe je dat niet dan creëer je namelijk een heel scala aan problemen. Kijk maar om je heen naar de burn-outs, hartklachten, depressies, hoge bloeddruk en massa’s andere stress-gerelateerde klachten. Wanneer je met deze mensen in gesprek gaat kom je steevast op een punt terecht waar ze niet naar hun gevoel hebben geluisterd, waar ze beslissingen namen (of juist niet namen) die tegen hun gevoel ingingen. Ze luisterden naar die professor die met argumenten stond te zwaaien. Argumenten die vaak te maken hebben met geld, status of voldoen aan verwachtingen in plaats van met eigen wensen, dromen en behoeften. Die werden genegeerd, met alle gevolgen van dien.
STOP zo af en toe eens met denken en vraag je eens af hoe je je voelt!
