Wat vertellen we onszelf eigenlijk de hele dag? Wat vertellen we onszelf als we naar een sollicitatie gaan of een presentatie moeten houden? Of als we iemand hebben ontmoet die we leuk vinden of iets totaal nieuws willen beginnen? Wat vertel je jezelf over je dromen en wensen? En over jezelf?
Graaf in uw innerlijk: Daar binnen is de bron van het goede, die steeds opnieuw zal opwellen, telkens zo ge maar graaft.
Marcus Aurelius, Romeins keizer 121-180
Wie laten we aan het woord in ons hoofd?
We denken de hele dag. De hele dag is die ratelende machine aan de slag en komen er gedachten langs. Maar eigenlijk hebben we weinig originele gedachte, weinig gedachten van onszelf. Nagenoeg alle gedachten die langskomen zijn aangeleerd, die hebben we ergens gehoord of gelezen. Veel gedachten herhalen zich en hele patronen van gedachtegangen staan eindeloos op repeat. En dat zijn zeker niet de meest opbouwende.
Ik vraag me wel eens af hoe het ons allemaal zou vergaan als ál je gedachten een week lang hardop tegen je werden uitgesproken. Zou je daar trots op kunnen zijn of moet je je dan schamen voor de manier waarop je over jezelf en anderen denkt? Stel het je eens voor, dat die professor in je hoofd de hele dag hardop tegen je praat…. Ik denk dat je al halverwege de eerste dag een hele fikse ruzie met hem hebt. Want wat die allemaal over je durft te zeggen is echt niet normaal. “Dat gaat je echt niet lukken, hoe vaak heb je dat al geprobeerd?!” “Wie denk jij dat je bent om de wereld iets te vertellen, zorg eerst eens dat je eigen leven perfect is dan!” Ja hoor, ga je dat nou wéér opnieuw proberen, was je vorige mislukking niet genoeg?” Dát zijn de gedachten die hij in je hoofd afsteekt, maar zou je die hardop van iemand horen, dan zou je het niet accepteren.
En eigenlijk spreekt hij de meeste tijd namens anderen. “Hou je aan de regels, anders kom je in de problemen”, “Doe nou maar normaal, dat is het veiligste”, “Als je dat gaat doen heb je geen enkele zekerheid”, “Wat als het allemaal fout gaat?”. Het zijn eigenlijk de teksten van je ouders, docenten, agenten, regeringen of andere autoriteiten.
Je kan het duister niet wegjagen, maar wel overvallen met licht.
Toch laten we in ons hoofd die professor het hoogste woord voeren. We luisteren naar zijn eindeloos herhalende verhaaltjes over angst, twijfel, onzekerheid, spijt, wrok, zelfmedelijden, enz. Op die manier laten we ons vastzetten waar we zijn, er komt geen beweging in zolang we naar die professor blijven luisteren. Met bekritiserende gedachten hou je jezelf in een neerwaartse spiraal. Er is nog nooit iemand vrolijk en blij geworden van een hele berg kritiek, maar toch horen we steeds de kritiek van onze professor weer aan.
Maar we weten allemaal dat er nog een geluid in je hoofd klinkt. Meestal nauwelijks hoorbaar door het kabaal van de bekende herhalende gedachten, maar het ís er wel. Die stem die je laat weten wat je écht wil, wat je dromen en wensen zijn, hoe je je zou wíllen voelen en wie je vanbinnen écht bent. Een stem die je wil helpen en steunen om te bereiken wat je echt graag wil. Een stem die weet wat goed voor je is en je toespreekt vanuit liefde in plaats van angst. Maar helaas horen we die nauwelijks omdat we geleerd hebben naar onze professor te luisteren. Je aan de bestaande regels te houden en de gebaande paden te bewandelen.
Hoe kunnen we die professor een toontje lager laten zingen zodat we die andere stem wel horen? Die stem die ons wel vooruit wil helpen, die wel vertrouwen heeft en weet dat je alles kan bereiken wat je maar wil. Die voor je wil zorgen, die je onvoorwaardelijk wil steunen, die je de juiste weg wil wijzen. Als je dat geen Liefde mag noemen, wat dan wel? Er zijn al vele namen voor bedacht; je Bron, je Zelf, je innerlijke Gids, God, het Universum, je Kern, je hogere Ik, je onderbewustzijn en waarschijnlijk nog wel een paar. Omdat niemand hierover de waarheid in pacht heeft, mag je het noemen zoals je wil. Voor mij is het je innerlijk of je innerlijke gids, want het is er altijd en probeert je continu de juiste weg te wijzen. En hoe kun je de aanwijzingen van die Gids ontvangen? Door te vragen!
Door te vragen krijg je antwoorden!
En door de stilte op te zoeken kun je ze horen!
Vraag gewoon hulp aan die innerlijke Gids of hoe jij zelf die wijsheid in je innerlijk wil noemen. Hoe vaak moest je achteraf toegeven dat je echt wel wist wat het beste was om te doen, of wat wel of niet goed voelt. De antwoorden op al je vragen zijn er gewoon, maar je moet de vraag wél stellen. Vraag het! En uiteraard moet je vervolgens open staan voor het antwoord, luisteren dus. Breng die kakofonie in je hoofd tot rust door even rustig te gaan zitten en je alleen maar op je ademhaling te focussen, of ga lekker in het bos wandelen, neem een bad en focus je weer op je ademhaling of doe een geleide meditatie. Wat je ook doet, zorg dat het stil wordt in je hoofd zodat je de antwoorden op je vragen kunt horen. Je kan niet stoppen met denken, dat kan niemand, maar je kan je gedachten wel tot rust brengen zodat je de stem van je eigen liefdevolle Gids kunt horen!
Begin eens met vragen en make sure dat je de antwoorden kunt ontvangen!
