Eindelijk, die twaalf tot veertien jarige opleiding zit erop! Je gaat nu snel richting volwassenheid. Tenminste… dat vindt de regering, verder zijn er weinig die die mening delen, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk, op naar het volgende hoofdstuk. Eindelijk eigen keuzes maken!
Onderwijs is slechts het minste deel der opvoeding.
John Locke, Engels filosoof 1632-1704
Na een middelbare beroepsopleiding wacht er misschien een werkplek op je, maar na alle algemene opleidingen die we kennen moet die beroepskeuze nog volgen. Natuurlijk ben je daar op de middelbare school ook al mee bezig geweest, maar velen switchen daar nogal eens en kiezen dan de volgende richting weer met evenveel overtuiging als de vorige. Oftewel ze hebben geen idee wat ze graag willen. Nu komt het gebrek aan aandacht voor persoonlijke ontwikkeling duidelijk in ’t licht te staan. Hoe kies je een beroep? Alle antwoorden die je op de vraag “Wat wil je later worden?” hebt gegeven bieden meestal geen uitkomst want er zijn geen opleidingen tot prinses of superman. Wat wil je nou eigenlijk écht? Heb je enig idee?
Vaak niet. Je hebt nooit geleerd om jezelf die vraag te stellen! Wat wil ik? Dat was in heel veel van die jaren niet bepaald van belang, je moest je gewoon voegen naar het stramien waarin je leefde. En je moest je handhaven in de turbulente wereld van een middelbare school, daar had je je handen aan vol. Je hebt helemaal niet geleerd om over jezelf na te denken. Wiskunde vraagstukken? Oké. De werking van een natuurwet? Kom maar op. Waar Swara ligt? In Nepal! 😉 Maar wat jij voelt, wat jouw wensen en dromen zijn, wat jij het allerliefste zou willen? Geen flauw idee……!
Dat is de vraag die nu eigenlijk met spoed beantwoord zou moeten worden. Wat wil ík? Als álles mogelijk is en ik hoef met niks of niemand rekening te houden, wat zou ik dan het allerliefste willen zijn, hebben en doen? Maar die vraag gáán we niet beantwoorden. We gaan kijken naar een economisch goedlopend beroep, of een beroep met aanzien. We gaan kijken waar het meest wordt verdiend en de banenkansen het grootste zijn. We gaan kijken naar een opleiding die “haalbaar” is of in de omgeving te vinden. Kortom je gaat weer voorbij aan jou en jouw wensen en dromen. Áls je die al kent, dan is dat niet haalbaar, niet realistisch, daar is geen droog brood in te verdienen of dat lukt jou nooit…… heel behulpzame teksten allemaal, waarmee je moed en motivatie ver beneden het vriespunt zakken.
Ze hebben je nooit verteld dat je alles kan worden wat je graag wil. Ze hebben niet gezegd dat de kracht van jouw gedachten en jouw vertrouwen in je plannen, je altijd zullen brengen waar je wil zijn. Ze hebben geen lessen besteed aan uitzoeken hoe die gedachten werken. Je hebt geen idee wat er tussen jou en je droom staat, die les stond niet in je boeken. Als je van je achttien tot je eenentwintig alleen daarmee bezig zou zijn, dan nog zou je je doel sneller bereiken dan iemand die op zijn of haar achttiende meteen verder ging aan de vervolgstudie!
Je zou in dat geval écht weten wie je bent en wat je wensen en dromen zijn, terwijl jongvolwassenen in de praktijk van nu vaak dénken dat ze zichzelf wel kennen, maar in werkelijkheid geen idee hebben. Je zou weten wat je kan met de kracht van je gedachten (ongeveer alles), terwijl de jongvolwassenen nu alleen maar dóen alsof ze alles wel kunnen, of het niet eens durven proberen. Je zou zelfvertrouwen hebben, terwijl de meeste jongvolwassenen zich geen houding weten te geven door angst en onzekerheid. Je zou je happy en oké voelen met en over jezelf, terwijl jongvolwassenen nu alle steun buiten zichzelf zoeken, in vrienden, in kleding, muziekstijlen, auto’s, banen, enz. Je zou de moed hebben om groots te dromen en doelbewust stappen te zetten om die waar te maken, terwijl de jongvolwassenen nu settle for less omdat ze geloven dat meer niet haalbaar is. Je zou je leven kunnen creëren on your terms, precies zoals je dat graag wil, terwijl de jongvolwassenen nu geloven dat het leven iets is wat je overkomt, soms geluk en vaak pech…..
Maar helaas, in de snelle maatschappij hebben we allemaal haast en dus geen tijd voor dit soort dingen. We moeten dóór, liefst in hoog tempo. We rennen van de hernia, via een burn-out regelrecht naar een hartkwaal, maar jah druk, druk, druk hé. We moeten geld verdienen, ons huis op orde zien te krijgen, gezinsuitbreiding plannen en sparen voor later. Want dan kunnen we na deze maffe ratrace waarin we achter de feiten aanrennen en onszelf voorbij, eindelijk gaan genieten……
Waarom niet genieten van de héle reis? Door je wél bezig te houden met de onderwerpen hierboven!
