Vaak laten we onszelf niet zien zoals we echt zijn. Dat je normaal gesproken een ontzettende flapuit bent probeer je ijverig te verdoezelen. En voor je gewoonte om het hardst te lachen om je eigen grappen schaam je je ook een beetje, dus je houdt je in. We doen ons uiterste best om ons van onze beste kant te laten zien, maar welke kant ís dat dan eigenlijk? En wat is er mis met die andere kanten?
Niet in de afzondering zullen we onszelf ontdekken, maar onderweg, in de stad, in de menigte, als ding onder de dingen, als mens onder de mensen.
Jean-Paul Sartre, Frans schrijver, filosoof
en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980
Wanneer je 100 mensen in een zaal bijeen zet, zijn die dus allemaal precies hetzelfde aan het doen; hun beste kant laten zien en die eigenschappen waarvan ze zelf hebben besloten dat ze stom zijn, zoveel mogelijk verdoezelen. En allemaal doen ze dat voor jou….. en voor de andere aanwezigen. Ze zijn zich allemaal anders aan het voordoen dan ze werkelijk zijn, omwille van jouw mening over hen……en die van de andere aanwezigen.
Bij een deel resulteert dit in stoere verhalen, alles wat mooier, groter en beter laten lijken dan het in werkelijkheid was. Een uitwisseling van verhalen die niet geheel waar zijn dus. En bij een ander deel draait het uit op het uitwisselen van slechts oppervlakkige meningen. Zij houden zich wat op de vlakte uit angst voor het oordeel van de ander. We zien dus niemand zoals die werkelijk is, maar slechts dat deel wat die ander wil laten zien, aangepast aan wat diegene denkt dat wenselijk is.
Een rare situatie eigenlijk, iedereen past z’n gedrag aan onder invloed van de andere aanwezigen die dus precies hetzelfde staan te doen. Het ene deel heeft meer praatjes dan anders en het andere deel juist wat minder. Wanneer hebben we die afspraak eigenlijk gemaakt? En waar staan die regels waaraan je dan geacht wordt te voldoen? Waarom wringen we ons in rare bochten, in dat gareel waarin we denken te moeten lopen?
We doen dat al lang niet meer bewust, het is een automatisme geworden, maar je voelt het zelf wel. Je voelt dat je niet gewoon jezelf laat zien zoals je bent. En dat doen we om aanvaart te worden door de groep waarin we ons bevinden. We willen graag leuk en aardig gevonden worden of nog mooier; bewonderd worden. Niets is zo’n schrikbeeld voor ons dan buitengesloten worden, niet aanvaart worden. We doen dus alles om dat te voorkomen. Maar waar hebben we dan het idee vandaan dat we niet aanvaart zullen worden, precies zoals we zijn? We zijn aan het voldoen aan verwachtingen die er eigenlijk niet zijn!
Wij dénken dat de mensen om ons heen verwachtingen hebben en van alles van ons vinden, maar dat leeft alleen maar in onze eigen gedachten. Wij zelf zijn bezig met de vraag “wat zullen ze van mij denken?“, de omgeving is helemaal niet zo intensief met ons bezig. Zij zijn bezig met hun eigen vraagstukken “ow, dat was echt geen slimme opmerking, waarom zeg ik zoiets stoms, wat zullen ze van mij denken?“.
Het zijn onze eigen gedachten en overtuigingen -alwéér- die we projecteren op de omgeving. Wij vinden zélf dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn en dat we maar beter een paar van onze eigenschappen kunnen onderdrukken. Nergens hangen er voorschriften voor hoe je dient te zijn, of hoeveel lol je precies mag hebben met je eigen grappen 😉 dat schrijven we onszelf voor. En alle andere aanwezigen schrijven zichzelf soortgelijke restricties voor.
Misschien kunnen we eens ergens voorschriften op gaan hangen die zeggen dat iedereen gewoon mag zijn zoals hij/zij is, dat dat goed en leuk genoeg is. Dat er niemand onzeker hoeft te zijn, maar iedereen zich gewoon goed mag voelen en mag stralen. Dan vinden we ook van alles van elkaar, maar waarschijnlijk heel veel positiever. We zien allemaal graag mensen die heerlijk zichzelf zijn en lekker in hun vel zitten. Dus laten we die afspraak dan maken; wees je fantastische zelf, want anderen zijn er al genoeg!
