Voilà, een baby. Daar begon het voor ons allemaal, bij die baby die geen oordelen had, die geen onzekerheid kende, geen goed of slecht en geen zorgen of spijt kende. Je wás er gewoon. Kraaiend, lachend en huilend spartelde je een beetje met al die onderdelen die konden bewegen en die je overigens erg boeiend en leuk vond. Je was absoluut niet bezig met wat anderen van je dachten, je maakte je niet ongerust over straks of morgen en je was ook niet bezig met dat voorval van gisteren. Je wás, met heel je wezen was je er en that’s it.
De opvoeding van een kind moet beginnen honderd jaar voordat het wordt geboren; bij zijn grootouders.
Samuel Ellis Wishard, Amerikaans predikant 1825-1915
Als je honger had of slaap dan liet je van je horen, want je had nog niet geleerd om de signalen van dat prachtige lijf met al die leuke onderdelen te onderdrukken of te negeren. Je ging gewoon mee met die stroom en zorgde dat je die grote wezens om je heen duidelijk maakte wat je wilde. Je aandacht en liefde regelde je op precies dezelfde manier, je wist intuïtief dat dat van levensbelang was en zorgde dat je zo schattig mogelijk wist te kijken met die grote onschuldige kijkers van je. Zo ging je leventje perfect het eerste jaar.
Tegen het einde van dat eerste jaar kreeg je in de gaten dat je op die onderste twee onderdelen ook kon gaan staan en je dan wél bij alles op de salontafel kon, dát was gaaf! Een hele nieuwe wereld om te onderzoeken en te ontdekken! Maar….. toen begon het gedonder…..
Had je je met veel moeite, via de salontafel op die twee staken gehesen en stak je net één van die andere tentakels uit naar dat leuke rode ding, klonk er ineens “Nee, afblijven!”. Huh? Oké, dan gaan we voor dat doorschijnende ding waar die grote wezens uit drinken. Maar helaas “Nee, niet aankomen!”. Jah, op deze manier is er niks aan natuurlijk. Je probeerde nog één ander leuk ding met knopjes, maar toen dat hetzelfde resultaat opleverde had je het wel gehad. Teleurgesteld plofte je op je kont -die zat in een ingebouwd kussen- en keek eens naar Mama en Papa die wel overal aan mochten komen…..
Een tijdje later lukte het ook al zonder de salontafel om op die staken te gaan staan en kon je er zelfs stappen mee zetten. Man, dat was pas echt een feest! Nu kon je niet alleen bij de salontafel, maar bij alles in de kamer! Vol energie en nieuwsgierigheid ging je op pad om je wereld te ontdekken. “Pas op! Dat is heet!”. Ow oké, andere kant op. “Kijk uit! Dat is scherp!” Oké… “Niet aankomen! Dat kan vallen!” ……en als je dan uiteindelijk toch dat doorschijnende ding van tafel pakt zijn de rapen gaar, Mama klinkt en kijkt helemaal niet leuk. De wereld is een gevaarlijke plek blijkbaar…..
De eerste zaden om niet te vertrouwen op je eigen oordeel zijn geplant. Dat geldt overigens niet alleen voor alle spullen in de huiskamer, maar soms blijkbaar ook voor je honger, slaap en andere behoeften. Soms als je gewoon bij mama wil zitten, legt ze je in bed. Of je bent heel moe en dan komen mama of papa met eten aan, snappen die nou niet dat je gewoon wil slapen? Laatst toen je wilde slapen maar er een raar gevoel in je buik was keken ze zelfs boos, terwijl dat rare gevoel was gekomen toen zij zo heel hard en boos praatte tegen elkaar….. Je begrijpt er steeds minder van.
Natuurlijk heb je liever niet dat mama of papa boos naar je kijken, je wil graag dat ze naar je lachen en lief tegen je praten. Dus je probeert uit te vinden wanneer ze dat doen, maar dat is wel heel moeilijk, je hebt niet echt een idee hoe je dat kan doen. Je hebt nog steeds af en toe honger en slaap, maar mag je van je laten horen? En je wil ook nog steeds de huiskamer ontdekken, maar mag dat wel? Je voelt je onzeker en twijfelt aan je eigen gevoelens, die zeggen je wel van alles, maar blijkbaar is het niet de bedoeling dat je aan die behoeften voldoet. Heel vreemd.
De wereld draait toch om jou? Jij bent toch het middelpunt van ’t Universum? De signalen die het leven en dat prachtige lijf je geven zijn er toch niet voor niks? Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je die gaat negeren om te voorkomen dat de mensen om je heen boos gaan kijken en klinken? Toch is dat precies wat je uiteindelijk omwille van de vrede wel gaat doen…..
Moeten wij die kleine wezentjes dan maar op hun wenken gaan bedienen en alles laten doen waar ze behoefte aan hebben? Dat kan natuurlijk ook niet, want we hébben nou eenmaal gevaren in huis, de kachel ís heet en die schaar ís scherp dus je kan ze niet gewoon hun gang laten gaan. Maar het is wel goed om eens stil te staan bij deze eerste jaren waarin we aangeleerd krijgen dat de wereld best een gevaarlijke plek is, het Universum niet om jou draait en jouw behoeften niet met stip op nummer 1 staan en je die leert te negeren.
In hoeverre heb je vastgehouden aan deze overtuigingen?
