Stel je bent nu ergens tussen de 10 en 20, wat leer je dan zoal over de wereld en zijn bevolking? Leer je liefhebben? Leer je respect? Leer je om te gaan met vrijheid? Leer je vertrouwen te hebben, in jezelf en anderen? Leer je verantwoordelijk te zijn voor jezelf en jouw leven? Leer je hoe het leven werkt en dat het leven mooi is? Die basis leer je in je jeugd, maar dat geldt even niet voor de jongeren van nu. “Ja maar, het is maar een jaar”…. Het is ál een jaar en als je tussen de 10 en 20 bent is dat een aanzienlijke tijd van je jonge leven.
“Eén lente per jaar, en in het leven slechts één jeugd.”
Simone de Beauvoir, Frans schrijfster en filosofe 1908-1986
Al eerder schreef ik over “het grote afleren” dat start zodra je naar school gaat. Het is afgelopen met zelf ontdekken en zelf keuzes maken en beslissingen nemen. Je leert dat je overal eerst toestemming en goedkeuring voor moet hebben en eigen initiatieven niet bepaald worden gewaardeerd. Je leert jezelf inpassen in hetzelfde stramien als honderden andere kinderen en jongeren. Terwijl jij toch niet hetzelfde bent als zij? Wat voor hen goed werkt kan voor jou toch een probleem zijn?
Hoe zit het met NU?
Dat is de “normale” manier waarop we kinderen leren om in ‘t gareel te lopen, geen zijstraten te bewandelen en sociaal geaccepteerde wezens te worden. Goed leren want dan kun je straks een goede baan vinden en in een mooi huis wonen. Straks…. later als je groot bent…. Maar hoe zit het met NU? Dit NU is bepalend voor dat later-als-ze-groot-zijn. Nu zouden ze, behalve alle feitenkennis, ook moeten leren leven. Leren hoe dat leven werkt, leren hoe je mind werkt, leren hoe bepalend die is voor het leven later-als-je-groot-bent!
Helaas besteden we daar nauwelijks aandacht aan. We leren hen regels en wetten, voorschriften en enorme hoeveelheden do’s en don’ts. Nu nog meer dan ooit tevoren. Je mag wel naar school, niet naar school, wel naar buiten, niet naar vriendjes, je moet met een mondkapje op lopen en nee, sorry de winkel, het clubhuis, de school, de sportclub en studentenkroeg zijn allemaal dicht. Ben je eindelijk 16 en mag je wat later thuiskomen, maar nee jongens; elkaar niet opzoeken en om 21.00 uur binnen anders krijg je een boete. We leren hen dat anderen alles voor je bepalen, dat jij gewoon moet zwijgen en je aan de regels moet houden, ook al is daar voor jou geen enkele logica in te vinden. We leren hen dat ze geen enkele eigen verantwoordelijkheid meer hebben en nauwelijks mogelijkheden om hun eigen leven vorm te geven.
Het is hun jeugd
Er is een onzichtbare vijand die iedereen probeert te grijpen, dát leren we hen. Inclusief het veroordelen van iedereen die het anders ziet, want ja zij brengen meer tijd door op social media dan jij, dus zij zien al die reacties ook. We leren hen angst en haat en nijd. En we leren hen om niks of niemand te vertrouwen, inclusief jezelf en je eigen lijf. We leren hen dat je eigen lijf ziek en besmettelijk kan zijn, dat je een gevaar voor anderen kunt zijn en dat je afhankelijk bent van de overheid om dat allemaal op te lossen….
Het is maar een jaartje, maar een mondkapje, maar een lockdown en een avondklok….. het is nodig om die vijand te verslaan en als je niet meedoet ben je een aso….. Je doet het voor de ander vertellen we hen, maar is er werkelijk iemand die wil dat dit allemaal gedaan wordt? Met alle gevolgen van dien? Het is hun jeugd!
Waarom leren we vreemde talen op jónge leeftijd? Omdat dat de leeftijd is waarop je het makkelijkst en snelst alles in je opneemt. De leeftijd waarop je wordt gevormd, waarop je de basis legt voor de rest van je leven! Het is ook de leeftijd waarop je het makkelijkst te beïnvloeden bent, waarop je héél gevoelig bent voor (groeps)druk, maar ook heel gevoelig bent voor het wegvallen van die groep. Die groep waarmee je je identificeert, waar je bij wil horen, waarbinnen je je veilig voelt en waarin je je eigen identiteit vorm geeft. Op dit moment is hun hele basis al een tijdje zoek en dat bagatelliseren we met “het is maar een jaartje”, “het is voor iedereen moeilijk”, “nog even volhouden” (een belofte die al iets te vaak is gedaan), “de jeugd is teveel verwend”, enz. enz.
In de toekomst bepalen zij het beleid
Waar is het begrip voor de situatie waarin zij zitten? Waar is ons wéten wat dat psychisch voor gevolgen heeft? Logisch dat ze zich ongehoord en niet gezien voelen. En wat doen mensen wanneer ze zich genegeerd voelen? Dat kan twee kanten op; het maakt ze boos en ze gaan zórgen dat ze gezien en gehoord worden, of ze passen zich aan aan het beeld en verdwijnen in zichzelf. Beiden geen wenselijke situaties.
De jeugd is onze toekomst toch? In de toekomst gaan zij de koers uitzetten en het beleid bepalen. Misschien mogen we dan iets meer aandacht besteden aan die toekomst….!?
Als jij dit leest en je zou graag je verhaal eens kwijt willen, stuur me dan gerust een berichtje via de reacties hieronder of via mail@EllenOnline.nl
