Als je hoofd rechts wil, maar je hart links, welke kant ga je dan op? Heeft je hart het bij ’t rechte eind, liegen gevoelens nooit, of heeft je verstand de wijsheid in pacht en verkondigt dat uitsluitend waarheden?
Twijfel is het begin van wijsheid.
René Descartes, Frans filosoof, wetenschapper 1596-1650
Een eerste gedachte zou kunnen zijn “Wat roept het hardste?” Maar is dat niet altijd je gevoel? Overrulet dat niet altijd dat zogenaamd wijze stemmetje in je hoofd? Is dat ook niet het meest logische, omdat je gevoel geen onzin kan verkopen, dat is wat het is en dat vertelt je wat je het liefste wil. Maar…. aan alle gevoelens gaan gedachten vooraf, toch….? Zonder die gedachten hádden we die gevoelens niet…. pfff je zou van minder in de war raken.
Dát is precies wat ik de afgelopen dagen heb gedaan; in de war zijn 🙂 Mijn hart zei ja, maar mijn hoofd zei nee. En ik wil ze eigenlijk graag alle twee te vriend houden, dus dat was een vermoeiende toestand, waar ik uiteindelijk heel boos van werd. Heel rustig aan werd ik boos op alles en iedereen, de hele situatie en iedereen die er iets mee te maken had. Koren op de molen van mijn verstand, wat natuurlijk zei “zie je wel, geen goed idee“, maar ook mijn hart laat zich niet zomaar kisten, dus die liet op haar eigen wijze van zich horen; “volg je gevoel, dat is waar je liefde woont.”
Hoe krijg je deze twee kemphanen weer rustig als ze zó lijnrecht tegenover elkaar staan? Met afleiding? Nope, dat werkte niet want dat is natuurlijk alleen een mooi woord voor vluchten, niet onder ogen willen zien wat zich afspeelt. Dat wil ik niet want ik weet wat daar de gevolgen van zijn, je gevoelens zoeken dan wel een andere weg om van zich te laten horen. Raad vragen aan anderen dan? Dat is een hele riskante weg in dit geval, want dan voeg je nog meer meningen en argumenten toe en die had ik er al méér dan genoeg uit beide kampen. Wegwezen leek me nog de beste optie, maar waar ik ook was gegaan, ik neem mezelf mee, dus ook daar schiet je weinig mee op.
Ik ben gaan schrijven, what else, dat is wat ik doe tenslotte. Dat gaat bij mij vanzelf, ik hoef alleen maar een rustige plek te zoeken met mijn laptop en te luisteren naar wat die twee allemaal te melden hebben. En dat was een heleboel, een heleboel tegenstrijdige geluiden die lang niet allemaal logisch waren en zeker niet allemaal prettig. Maar door ze er te laten zijn, te accepteren dat het is zoals het -nu- is, werd het wel een stuk rustiger en verdween de boosheid een beetje op de achtergrond. En zonder deze boosheid kon ik een heel stuk beter voelen wat er allemaal speelde. Het enige wat ervoor nodig was, was luisteren! Luisteren naar jezelf en je lijf, het is daar allemaal aanwezig, je hoeft helemaal nergens naar op zoek. Als je de rust in jezelf -terug- weet te vinden hoef je niet meer te zoeken.
En weet ik nu dan alle antwoorden? Ga ik links of ga ik rechts? Ik heb geen idee! Maar dat is ook oké, ik hoef niet alles vandaag, of deze week nog te weten. We zijn in de hele maatschappij, maar zeker ook met onszelf zó ongeduldig geworden. Alles moet nu, Nu en NU meteen. Met het internet binnen handbereik zijn we gewend geraakt aan onmiddellijke antwoorden, maar er zijn vraagstukken die je best op Google kunt intypen, maar waar het internet je écht geen antwoord op gaat geven. Soms mag je dingen gewoon even laten voor wat ze zijn, mag je je gewoon ontspannen in ik-weet-het-niet. Dat kun je doen in het volste vertrouwen dat het antwoord er echt wel komt, de antwoorden komen er altijd. Het is oké om even niet te weten wat je moet, maar probeer dan de strijd niet te blijven voeden door boosheid of het afdwingen van antwoorden van jezelf. Accepteer dat het nu even is zoals het is en ben lief voor jezelf.
Het komt altijd goed!
