In “Zelfvertrouwen dat blijft“ hebben we gezien dat zelfvertrouwen begint bij de identiteit die je belichaamt. En die identiteit bestaat dan weer uit de verhalen die je jezelf voorhoudt en bent gaan geloven. Maar die verhalen veranderen en daarmee dus ook je identiteit. Door te erkennen wat zich in je leven heeft afgespeeld kan je loslaten wie je niet meer bent en stap je dus in een nieuwe identiteit. Laten we eens gaan kijken hoe dit proces verloopt en waarom het belangrijk is.
Er komt een moment waarop je niet langer kunt blijven vluchten voor je eigen verhaal. Alles wat je hebt meegemaakt -de mensen, de fouten, de verliezen, de hoop- klopt aan de deur. Niet om je pijn te doen, maar om eindelijk gezien te worden, om erkenning te vinden. Dat is waar heling begint, in het erkennen van wat er was en van wie jij in dat hoofdstuk was.
Erkennen is niet hetzelfde als medelijden hebben met jezelf. Het is ook niet dat oude verdriet opnieuw gaan beleven. Het is juist het tegenovergestelde: het is zeggen, “Ja, dit is gebeurd. En ik kan het nu dragen, ik kan er nu mee dealen” Ik geloof dat dát de manier is waarop je groeit en ontwikkelt; door de lessen te leren die de ervaringen met zich meebrachten, die te doorleven en vervolgens de persoon die je wás achter je te laten. Met de kennis en ervaring die je hebt opgedaan stap je in een nieuwe identiteit. Je bent niet meer dezelfde persoon.
Niet alleen maar vooruitgang
Die nieuwe identiteit, de persoon die je bent geworden door de gebeurtenissen die je hebt ervaren is niet altijd direct een vooruitgang. Het kan uiteraard zo zijn dat je je juist slechter voelt, minderwaardiger of ronduit waardeloos. Maar zolang je blijft ontkennen wat je hebt gevoeld of meegemaakt, blijft het vanuit de schaduw aan de touwtjes trekken. Je herhaalt dan patronen, je voelt steeds dezelfde emotionele reacties op nieuwe situaties en je denkt misschien dat het leven tégen je werkt. Terwijl het leven juist probeert om je te helpen herinneren waar je nog werk te doen hebt, waar je nog niet vrij (van) bent.
Juist door te erkennen wat er is gebeurd en de impact die dat heeft gehad of zelfs nog steeds heeft, maak je ruimte om los te laten. Erkennen is een daad van liefde. Het is de volwassen versie van jou die zegt: Het is oké. Ik hoef niks meer te verstoppen of ontkennen. Ik ben nu in staat en bereid om eerlijk te kijken en te zien, zonder oordeel. Die zachtheid is juist kracht. Want pas als je alles durft te zien, kun je alles loslaten. En pas wanneer je terug kunt kijken zonder drama, ontstaat er een relaxte, echte vrede met alles wat was. Niet de vrede van “het was allemaal goed”, maar die van “het is nu goed zoals het is geweest, het heeft me gebracht waar ik nu ben”. Dat kleine verschil verandert alles.
De juiste tijd om los te laten
Ik geloof dus dat dit de manier is waarop je groeit en ontwikkeld, waarop je steeds een identiteit ontgroeit om in een nieuwe te stappen, die je weer verder brengt. En ik geloof ook dat dat altijd op het juiste moment gebeurt. Dat het moment waarop je het aan kan om te dealen met wat er is gebeurd zich vanzelf aandient, dat je vanzelf voelt wanneer de té scherpe kanten eraf zijn en je naar de herinnering/gebeurtenis kan gaan zonder overweldigd te worden.
En zodra je kan erkennen wat was, ontstaat er ruimte. Ruimte om dat meisje* van toen echt te zien. Te zien wat haar is afgenomen, aangedaan of overkomen. Te voelen dat zij daar verdrietig over was, zich machteloos of zelfs waardeloos voelde. Dat ze een masker of grote mond opzette en zich een houding aan heeft gemeten om de omstandigheden het hoofd te bieden, maar dat niemand háár zag. Niemand zag bijvoorbeeld de kansen die ze miste, de mogelijkheden die ze niet kon leven, de dingen die ze niet kon doen. Niemand zag de potentie die ze had als ze wél in zichzelf had geloofd en daarin was gesteund.
Kiezen om oké te zijn
Door dat nu te erkennen kan je het niet recht zetten, je kan het verleden niet veranderen, maar kan je wel dat kleine meisje laten voelen dat je het nu begrijpt, dat je haar (situatie) nu ziet en dat je haar dankbaar bent voor de vrouw die je dankzij haar bent geworden. Je kan zien dat elke stap nodig is geweest om te komen waar je nu bent, niets gebeurd zomaar, het draagt allemaal bij aan het pad dat jij wil gaan en de persoon die jij wil zijn. Erken daarom wat is geweest en kies er bewust voor om er nu oké mee te zijn.
Laat die persoon die je was in liefde los, laat haar wegglijden in de tijd. Sluit je ogen en zeg zachtjes tegen jezelf: “Ik erken wat is geweest. En ik kies ervoor om er nu oké mee te zijn en verder te gaan.” Voel wat dat met je doet. Misschien komt er een traan, misschien juist een glimlach. Beide zijn goed. Je hoeft niks te forceren. Alleen bewust te zijn. En telkens als je merkt dat je terugvalt in oude gedachten of gevoelens -over wat iemand deed, of wat jij anders had moeten doen- herinner jezelf er dan aan dat je kijkt naar een oud hoofdstuk. Je hoeft het niet meer te herschrijven. Je mag het afsluiten. Je mag de persoon die je toen was loslaten en rust gunnen.
De geboorte van een nieuw zelf
Zodra de mist van oude verhalen optrekt, zie je wie je écht bent. Niet het kind of meisje van toen, niet de versie die probeerde te overleven, maar de ziel die altijd al heel was. Dat is de kern van innerlijke vrijheid: beseffen dat je verleden geen gevangenis is, maar een leraar. Dat je identiteit niet vaststaat, maar voortdurend meebeweegt met je bewustzijn.
Wanneer je vrede sluit met wat is geweest, hoef je niet meer te vechten tegen wat is. Je energie keert terug. Je houding verandert. En zonder dat je het merkt, begin je anders te denken, te voelen, te spreken, te stralen. De wereld buiten jou zal daarop reageren. Niet omdat de wereld veranderde, maar omdat jij dat deed, omdat jij in een nieuwe identiteit stapte.
✨ De glinstering voor deze week
Laat het oude van je afglijden met geduld en zachtheid, niet met strijd. Elke keer dat je vrede sluit met wat was, open je de deur naar wat nog mag komen. Want loslaten is niet het einde van iets het is het begin van alles.
* uiteraard is dat voor een jongen/man precies hetzelfde, maar omwille van de leesbaarheid
van het artikel heb ik voor de vrouwelijke vorm gekozen.
