“Hoe is het?” een heel gangbare vraag, die we regelmatig horen. Het antwoord is voor sommigen niet enthousiaster dan “Ja z’n gangetje hé”. Want dat is de waarheid, z’n gangetje naar je werk, z’n gangetje in je relatie, z’n gangetje in je contacten, enz. enz. Maar wélk gangetje is dat eigenlijk? En is dat gangetje wel de plek waar we willen zijn? Zijn we happy met dat gangetje?
Dit is geen tijd voor gemak en comfort. Het is tijd om te durven!
Winston Churchill, Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965
Veel te vaak niet denk ik. Veel te vaak zijn we niet helemaal happy met het leven dat we leiden, er mankeert en/of ontbreekt iets aan, of we vinden het in z’n geheel geen feest. Maar ontevreden over je baan, je relatie, je sociale leven, je gezondheid of allemaal, blijven we toch hetzelfde gangetje gaan. Je hebt werk, maar niet bepaald de baan van je dromen. Je hebt een relatie, maar daarin is de passie vervangen door een gedoogakkoord. Omdat je hier allemaal niet zo vrolijk van wordt heb je je een beetje teruggetrokken uit je sociale kring en met veel te veel tijd om thuis op de bank te piekeren knapt je gezondheid ook niet bepaald op.
Lekker comfortabel zo’n comfortzone…
En toch blijven we datzelfde gangetje gaan. We blijven doen wat we deden en denken wat we dachten. Heerlijk veilig blijven waar je bent, niet uit je comfortzone stappen. Waarom noemen ze dat eigenlijk een comfortzone?! Zo comfortabel is het er vaak niet!
Mopperend op alles wat er mis is blijven we zitten, soms letterlijk op de bank, maar in ieder geval in die zogenaamde comfortzone. Met al onze aandacht gericht op alles wat er mis is, creëren we nog meer van die narigheid en wordt het één grote puinhoop als we niet uitkijken. In alles is in deze situatie een bevestiging te vinden van de onvrede waarmee je leeft. En we zijn er meesters in om daar anderen de schuld van te geven. Alsof zij verantwoordelijk zijn voor jouw comfortzone en de keuze die jij maakt om daarin te blijven steken. Maar daar is er maar één verantwoordelijk voor!
Uit de schaduw stappen!
We blijven waar we waren en doen wat we deden, omdat alle andere opties ons op paden brengen waar we nog niet zijn geweest. En dát is eng. We moeten dan in de schaduw stappen, zonder te weten of daar “monsters” zitten. En de kans dat die er zijn is natuurlijk best groot. Ze zijn er in je comfortzone ook, dat hebben we net gezien, maar die kén je. Je hebt leren leven met die monsters in de vorm van ongemakken, angsten, onzekerheden en noem nog maar een paar van die beperkende overtuigingen. Je bent niet van ze gaan houden, maar wel vertrouwd geraakt met ze, je weet wat je kan verwachten.
In die schaduw bevinden zich onbekende monsters, je weet niet wat je daar precies aan zal treffen en dat onbekende is beangstigend. “Stel dat…..” en “Wat als…..”. Alle beren lijken enorm zolang je ze bekijkt vanuit je (helemaal-niet-zo-comfortabele-)comfortzone. Maar als je op zou staan en een stap zou zetten, zijn er al een aantal die vanzelf het hazenpad kiezen, eenvoudig omdát je die stap zette. Anderen zijn wat brutaler, maar nu je een stap hebt gezet kun je licht in de schaduw schijnen en gewoon zien wat zich daar bevind. Door dat licht zullen weer een aantal monsters zich uit de voeten maken die alleen een “bedreiging” konden zijn in het duister.
In een zijstraat kom je de leukste dingen tegen
En nu is het alleen nog maar een kwestie van doorgaan. Je hebt gezien hoe gemakkelijk de eerste stappen waren en dat je demonen vanzelf verdwijnen als je ze in de ogen kijkt. Je weet ook dat die comfortzone helemaal niet zo comfortabel is en dat je allerlei wensen en dromen hebt. Die heb je niet voor niets, die zijn er om je uit te nodigen er iets mee te gaan doen. In die comfortzone gebeurt helemaal niks, die blijft zoals die is als jij geen actie onderneemt.
In een zijstraat kom je vaak de leukste dingen tegen, maar dan moet je die zijstraat wel némen. En nee, die is niet eng, die is juist hartstikke leuk. Hoe vaak heb je achteraf al moeten bekennen dat iets waar je best tegenop zag reuze meeviel of zelfs kei-leuk was? Hoeveel leuke, inspirerende mensen heb je ontmoet op feestjes waar je eigenlijk geen zin in had? Welke toffe reacties heb je al gekregen op een voorstel of een presentatie waar je zo ongeveer doodsangsten voor uitstond? Dat kom je allemaal niet tegen wanneer je blijft stilzitten in die oncomfortabele comfortzone.
Zet gewoon die eerste stap op onbekend terrein en geniet van je weg!
