Waarom doen we niet wat we eigenlijk wel willen? Je doet niet wat je graag wil, of draagt niet wat juist zo lekker zit of je zegt niet wat je eigenlijk wel echt vindt. Steeds kies je dan voor een compromis, een gulden middenweg. De deugd die volgens de filosofie van Aristoteles in het midden ligt.
Wanneer je er tevreden mee bent om eenvoudigweg jezelf te zijn en jezelf niet vergelijkt met anderen of anderen beconcurreert, zal iedereen je respecteren.
Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.
Maar is dat midden wel de juiste plek voor jou? Jouw plek was eigenlijk links of rechts van dat midden, je wilde het liefst de wijn zónder water. En dat willen we uiteindelijk allemaal. We willen het liefst onszelf mogen en kunnen zijn, daar voelen we ons het beste thuis en het meest op ons gemak. Daar zijn we steeds naar onderweg, naar onszelf.
Na een dag werken ga je graag weer naar huis, omdat je daar kunt uitrusten en omdat een deel van dat uitrusten zit in lekker jezelf mogen zijn. Niks meer hoeven doen, maar ook nergens meer aan hoeven voldoen. Het voelt altijd goed om thuis te komen of dat nou na een dag werken is, of na een avondje uitgaan, of een middag op een verjaardag. En zeker in dat laatste geval is het meestal niet omdat je er zo moe van bent geworden, maar wel omdat je ook daar misschien steeds in dat midden bent gebleven. Je hebt steeds gekozen voor de compromissen. Dat begon al voordat je vertrok, bij het kiezen van een geschikt cadeau (eigenlijk is élk cadeau geschikt als het met liefde wordt gegeven) of je kleding. Alles lijkt te moeten voldoen aan allerlei (ongeschreven) regels.
Wiens regels zijn dat eigenlijk? En bestaan ze echt of leven ze alleen in ons eigen hoofd? Probeer je te voldoen aan de verwachtingen die anderen van je hebben, of wil je je ego niet teleurstellen? Over het algemeen heeft dat ego heel wat praatjes, die weet je heel wat voorschriften voor je voeten te gooien. Maar dat zijn voorschriften die we onszelf hebben opgelegd. We zijn dus ook vrij om die gewoon aan de kant te schuiven, je hoeft je daar niets van aan te trekken. Het zijn maar gedachten die je hebt en daar hoef je niets mee, je mag er zelfs gewoon afscheid van nemen en kiezen voor andere.
Maar ook de ongeschreven regels en verwachtingen die anderen van ons hebben zijn zelden zo uitgebreid als we ze zelf maken. Natuurlijk zijn er sociale omgangsvormen en wordt er van ons verwacht dat we die in acht nemen. Dus we lopen niet te schelden tegen de jarige, we geven een hand als we ons voorstellen aan iemand en met een beetje mazzel mogen vrouwen rekenen op respect, hoe kort je rok of shirt ook is. En ook zijn er verwachtingen waar we aan dienen te voldoen, dus rijden we aan de rechterkant van de weg, komen we op tijd bij onze baas en zetten we het huisvuil buiten op de dag dat het wordt opgehaald. Die regels en verwachtingen dienen een doel, ze zorgen voor een leefbare samenleving.
Dat we denken dat anderen ons raar zullen vinden als we zeggen waar we van dromen, of als we dat heerlijke, gemakkelijke vest aantrekken of dat keurige jasje juist niet aantrekken, dient geen enkel doel. Daar wordt niemand beter van en het helpt nergens bij. Het zorgt er hooguit voor dat jij je onzeker en minder op je gemak voelt, terwijl dat niet het doel van iemands bestaan is; jou onzeker maken. Die anderen zijn meestal helemaal niet zo druk bezig met wat jij aanhebt of wat jij voor dromen hebt, maar zelfs als dat wel zo is dan is hun mening nooit belangrijker dan de jouwe!
Het belang van die regels, meningen en verwachtingen bepaal jij zelf, jij kiest of je het belangrijk vindt of niet. En vaak hebben we erg de neiging om die verwachtingen nogal op te blazen. Zelf denken we dat iedereen raar naar ons kijkt in dat gemakkelijke soep-vest en daar iets van vindt, dus kunnen we dat echt niet aan naar een feestje. Wij denken dat alle aanwezigen denken dat we gek geworden zijn als we onze grootse dromen uitspreken en omdat we dat al op voorhand hebben bedacht houden we die dromen maar voor ons. We leggen hier dus zelf allerlei regels en verwachtingen op die de omgeving waarschijnlijk helemaal niet heeft. Daardoor veroorzaken we zelf dat we niet lekker onszelf kunnen zijn, maar dat we alleen goed genoeg zijn als we voldoen aan de verwachtingen waarvan we dénken dat die er zijn.
En stel dat die verwachtingen er wél echt zijn? Ben jij dan in de wieg gelegd om daaraan te voldoen? Zijn die meningen en verwachtingen belangrijker dan jouw eigen ideeën en gedachten? Of is het goed genoeg als je gewoon lekker jezelf bent?!
