Al eerder heb ik geschreven over mijn haat/liefde-verhouding met “verwachtingen”. Enerzijds zorgen die voor een hoop narigheid in de vorm van tegenvallers en teleurstellingen, maar aan de andere kant zorgen ze ook voor successen door het placebo-effect wat ze hebben. In het vorige artikel ging het over de verwachtingen die er vaak zijn omdat je deel uitmaakt van een groep en daar een bepaalde rol in hebt. Maar zijn we uiteindelijk dan niet constant aan verwachtingen aan het voldoen? Die van de omgeving waarin je verkeert en die van jezelf…? Wat verwacht jij allemaal?
“Om ons te bevrijden van de verwachtingen van anderen, om ons terug te geven aan onszelf – daar ligt de grote, bijzondere kracht van zelfrespect.”
Joan Didion, Amerikaans schrijfster en journaliste 1934-2021
We staan niet zo vaak bewust stil bij alle verwachtingen die we hebben, maar zouden we dat wél doen, dan blijkt dat dat er nogal wat zijn. Je hebt eigenlijk verwachtingen van iedereen om je heen en van elke situatie waar je in komt. Je verwacht bepaald gedrag van mensen en die mensen verwachten dat van jou. Je verwacht dat je collega’s hun werk doen, dat je partner er voor je is of je familie altijd aan jouw kant staat. En die collega’s, partner en familie hebben ook allemaal verwachtingen van jou.
Maar is dat nou wel logisch?
Al die mensen weten niets van jouw verwachtingen en ze kunnen geen gedachten lezen. Dus de kans dat zij zich naar jouw verwachtingen gedragen is eigenlijk heel klein. Valt dat even tegen. En jij kent hun verwachtingen van jou ook niet precies, dus je doet maar iets waarvan je hoopt dat het in de buurt komt… Teleurstellingen zijn onvermijdelijk op deze manier.
Maar als je helemaal géén verwachtingen zou hebben, dan is wat een ander doet gewoon oké en mooi meegenomen. Tenzij ze je een klap in je smoel geven natuurlijk, maar daar ga ik even niet vanuit, dat is niet de “normale gang van zaken”. Als ik verwácht dat mijn huisgenote de vaatwasser leegruimt is het een tegenvaller als ze daar niet aan toegekomen is. Maar verwacht ik helemaal niks, dan ben ik blij verrast als het ding al leeg is. Wat voelt voor beide beter denk je?
Het ligt dus niet aan hen.
Die verwachtingen leven in jouw mind, in jouw gedachten. Maar toch vlieg je in de haren van een ander als die niet doet wat jij verwachtte. Niet erg logisch toch? Stel je voor dat die ander bijzondere gaven heeft of op een andere manier jouw verwachtingen wel kent. Dan nog is die persoon niet geboren om daaraan te voldoen. Het doel van zijn of haar leven is niet “het jouwe leuker maken”, maar zijn of haar eigen dromen waar te maken. Alles wat hij of zij onderweg voor jou doet is mooi meegenomen. Meer niet.
En natuurlijk is dit geen pleidooi om niets voor een ander te doen. Ik geloof dat je niets mee kunt nemen als dit leven eindigt, dus is mijn eenvoudige conclusie dat het leven draait om geven. Om het geven van alles wat je kan missen. Of dat nou liefde en aandacht is, of geld en goederen. Maar ik geloof ook dat die stroom van geven alleen soepel loopt als die vrijwillig is. Als je dat doet omdat je dat zelf wil, omdat het goed voelt voor jou. En steeds doen wat je denkt dat anderen van je verwachten valt niet in die categorie. Dat is oké als je stopt voor een rood stoplicht, als je komt opdagen op je werk of als je je houdt aan gemaakte afspraken. Dát zijn logische verwachtingen.
Denk er eens over na…
Denk eens na over alle andere verwachtingen die we over en weer van elkaar hebben. Zijn die logisch of leiden ze alleen maar naar teleurstelling? Helpen we elkaar daarmee? Komen we met z’n allen lekker vooruit daardoor? Bevorderen ze relaties en contacten? Helpen ze iemand aan een goed gevoel?
Schrap eens een flink deel van je verwachtingen en zie wat het je brengt.
