In het vorige artikel ging het al over de ongekend felle en veroordelende manier waarop mensen via social media tegen elkaar tekeer gaan. De één is nog bozer dan de ander en begrip is in geen velden of wegen nog te bekennen. En dat terwijl we een gezamenlijk doel hebben, we willen allemaal in vrijheid kunnen leven in een gezonde en vreedzame wereld. De Wappies en de Schapen willen allemaal hetzelfde en toch blijven we ons kwaad maken over de mening van de ander.
“Betrokkenheid begint met begrip. Snappen hoe de werkelijkheid van de ander er uit ziet. Maar doorvoor moet je eerst je oogkleppen afdoen.”
Aad van den Heuvel, Nederlands journalist, schrijver en programmamaker 1935-
We blijven eindeloos berichten delen en reacties onder berichten plaatsen die duidelijk laten zien dat we het ergens en/of met elkaar niet eens zijn. We voeren verhitte discussies met elkaar op straat, voor de televisie of in de supermarkt. Maar staan we er ook wel eens bij stil wat al die boosheid doet met je en waar die nou precies vandaan komt? Heb je je ook wel eens verdiept in de ideeën van de ander, vraag je je wel eens af hoe het voor anderen is of waar hun reactie vandaan komt?
Het is zeker geen aanrader voor je gezondheid en je weerstand om je zo’n lange tijd druk te maken over alles wat er om je heen gebeurt. Het is natuurlijk logisch dat je op de hoogte wil blijven, maar dat is eigenlijk al zwaar genoeg. Als je een uurtje het nieuws en wat achtergronden hebt gelezen, dan heb je je portie “narigheid” wel weer binnen en moet je soms van goede huizen komen om een negatieve stemming weer van je af te schudden. Die “narigheid” dan ook nog eens blijven herhalen en delen doet niemand goed.
Wat bereiken we hiermee?
Aangezien niemand de waarheid in pacht heeft, reageren we allemaal vanuit angst en onzekerheid. Niemand kan beweren dat de hele situatie waarin we zitten hem of haar koud laat, het doet met iedereen iets. Als een kind angstig en onzeker is en je gaat daar tegen tekeer, dan kunnen we allemaal bedenken dat dat weinig goeds op zal leveren. Maar als dat kind een volwassene is geworden dan werkt dat ineens totáál anders? Dan gaan we vol overgave tegen elkaar tekeer en denken we daar iets mee te bereiken?!
Het is op z’n zachtst gezegd heel bijzonder dat we dat denken. Dat kind zouden we kalmeren, begrip tonen voor de angst en vervolgens hopelijk samen kijken hoe de situatie kan worden opgelost. Sommige situaties zijn niet zomaar op te lossen, een onweersbui kun je bijvoorbeeld niet wegsturen, maar dan blijf je bij dat kind en geef je het vertrouwen dat het de situatie aan kan. Dat zouden we misschien met elkaar ook eens kunnen gaan doen. Begrip tonen, zien dat de ander ook reageert vanuit angst en samen kijken hoe we hier zo goed mogelijk mee om kunnen gaan.
Een stuk gezonder!
In dat geval zou iedereen een stuk rustiger blijven, de adrenaline en cortisol niet om je oren schieten en men niet totaal overkoken. Dat is midden in een gezondheidscrises misschien een beter idee dan je eigen gezondheid ondermijnen met een hoop woede, frustratie en stress. Want ook al denk je dat dat weinig of niets met je doet, je lijf heeft daar een heel andere mening over. Kijk ook eens rustig naar de ideeën en mening van een ander in plaats van er meteen in te vliegen met die van jou. Wanneer je zelf aan het woord bent vertel je dingen die je al weet, maar wanneer je naar de standpunten van een ander luistert leer je mogelijk iets nieuws. 
Als we dat allemaal gaan doen komen we wellicht tot oplossingen in plaats van het uitwisselen van problemen. En we komen in ieder geval tot meer begrip!
