Dat is wel wat we vaak proberen. In plaats van het licht aandoen, gaan we mopperen over het feit dat het donker is. We gaan opnoemen wat er allemaal mis is, wat eraan mankeert hoe dat komt en bij voorkeur ook maar meteen wie z’n schuld dat is. Daar besteden we onze tijd aan in plaats van aan het indrukken van het lichtknopje. Soms kan het natuurlijk handig zijn om even te onderzoeken wat er mis is en waarom, maar daar hoort eindeloos herhalen zeker niet bij. Doe gewoon het licht aan.
“Als de manier waarop je naar dingen kijkt verandert, verander je de dingen waar naar je kijkt.”
Wayne Dyer, Amerikaans schrijver en psychotherapeut 1940-2015
Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat op dit moment de toegang tot de lichtknop nogal wordt belemmerd of zelfs ontzegd. Maar wanneer dat in je huis zou gebeuren, zou je daar een oplossing voor bedenken. Kaarsen of een lichtbron op batterijen zouden ervoor zorgen dat je niet in het donker zit. Je zou niet op het idee komen om in het donker te blijven mopperen dat het donker is.
Het begint bij bewustwording
Dit lijkt veel te simpel voor alle problemen waar iedereen op dit moment mee moet dealen en dat is het ook. Maar het geeft je wellicht wel een basis waarmee je iets kan. Bewustzijn is altijd het begin. Je kan pas iets veranderen vanaf het moment dat je je bewust bent van het euvel of probleem. En het euvel of probleem is vaak niet de situatie waarin je je bevindt, maar meer de manier waarop je daarmee omgaat, hoe je erover denkt. Het begint altijd bij ons eigen denken.
De manier waarop jij kijkt en de gedachten die jij erbij hebt, bepalen voor een groot deel wat je ziet. Vandaar dat iets voor de ene persoon een onoverkomelijk probleem kan zijn en voor de ander peanuts. Ons denken en daarmee onze reacties en emoties lijken automatisch te gaan, ze lijken ons te overkomen. Maar in oorsprong zijn ze allemaal aangeleerd. Door anderen, in de vorm van suggesties dat dit echt de -enige- juiste manier is, of door onszelf in de vorm van auto-suggestie. In het laatste geval vertellen we onszelf wat de juiste weg is en zien we daardoor geen andere opties meer.
We stellen er geen vragen meer bij
We zien niet meer dat we dit verhaal zelf tot waarheid hebben gemaakt en we zien niet meer dat er ook nog andere wegen zijn. We reageren elke keer “automatisch” zoals we dat gewend zijn, zonder ons nog af te vragen waarom. “Daar word ik nou eenmaal verdrietig van”, “Dat maakt mij gewoon kwaad”, “Ik word daar altijd zo emotioneel van” en zo nog een heel arsenaal van geautomatiseerde reacties. Op de automatische piloot komen ze voorbij en we vragen ons niet af waaróm. Of het wel logisch is, is het nog van toepassing nu je jaren verwijderd bent van het moment waarop je ze aanleerde? We stellen er geen vragen bij.
Ook in de moeilijke situatie waarin we nu zitten is vragen stellen heel belangrijk. Het helpt je aan inzichten waarmee je een stap vooruit kunt zetten. Je leert het euvel of probleem kennen en dat geeft je de gelegenheid om het licht aan te doen. Als dit virus je bang maakt, vraag dan eens verder. “Waar ben je bang voor?”, “Waar komt die angst vandaan?” en “Wat heb je nodig om die achter je te laten”. Als alle autoriteit je boos maakt, vraag dan eens verder. “Waarom maakt dit je precies zo boos?”, “Wat geeft het je voor gevoel?” en “Hoe kun je ervoor zorgen dat je een beter gevoel krijgt?”.
Wat kun je zélf doen om het licht aan te doen? Misschien kun je in de buitenwereld niets veranderen op dit moment, maar er zijn altijd stappen die je kunt zetten om vanbinnen meer licht te creëren. Als je de manier waarop jij de dingen ervaart verandert, dan veranderen ook de dingen die je ervaart.
Je kan het donker er niet uitschoppen, maar je kunt het wél verdrijven met licht.
