Als kind hebben we natuurlijk geleerd dat we toestemming moeten hebben voor bijna alles wat we willen doen. Je mag niet naar buiten zonder het te vragen. Je mag niet zomaar je hand in de koektrommel steken zonder toestemming. En televisie kijken of knutselen mag ook niet zonder het te vragen. Je had altijd eerst de goedkeuring nodig van iemand.
Poor is the man whose pleasures depend on the permission of another.
Madonna, Amerikaans musicus, zanger en actrice 1958-
Waar je ouders misschien nog met de hand over het hart streken wanneer je iets gedaan had zonder het te vragen, zijn ze op school een stuk minder toegeeflijk. Daar is het écht niet de bedoeling dat je zomaar iets zelf onderneemt. Alles moet volgens de voorschriften en niets mag zonder toestemming. Of je nou een verhaal wil schrijven, een opdracht gaat maken, een koek wil eten of naar ’t toilet moet, overal moet je eerst goedkeuring voor hebben. Tot op zekere hoogte best logisch natuurlijk, het wordt een zootje als alle kinderen maar gewoon hun eigen gang gaan. Maar wat leer je hierdoor……?
Weinig zelfstandigheid
Precies! Dat je niet op je eigen oordeel mag vertrouwen, maar dat je altijd eerst bij iemand anders moet checken of dat wel in orde is. Hier in het Belgische onderwijs gaan ze daar best ver in. Mijn dochter, van inmiddels bijna 20, heeft nog steeds overal toestemming voor nodig. Niet alleen heeft ze voor een bezoekje aan de dokter een briefje van die dokter nodig, maar ook afwezigheid wegens ziekte moet nog steeds door mij worden ondertekend. En ook binnen de school heeft ze nog steeds allerlei goedkeuringen nodig om aan de regels te voldoen. Werkstukken worden tot op het lettertype, de puntgrootte en de pagina marges voorgeschreven. En het onderwerp dient altijd eerst te worden goedgekeurd. Even iets op je telefoon opzoeken, naar ’t toilet gaan wanneer je moet of tussen de middag een broodje gaan kopen? Dat haal je hier op school echt niet in je hoofd want dan zit je absoluut in de problemen.
Dat heeft natuurlijk best z’n voordelen, de Belgische jeugd weet wat dingen als discipline en respect zijn. De discipline waar ik niet zo heel erg goed in was, is er mooi door de school aan toegevoegd. 😉 Maar het is ook duidelijk merkbaar dat Belgische jongeren een erg afwachtende houding aannemen vergeleken met hun Nederlandse collega’s. Zij zeggen niet gemakkelijk gewoon wat ze denken. Dat rechtstreeks zeggen wat je denkt is hier niet aangeleerd en dat je eerst op goedkeuring wacht duidelijk wel. Zij draaien er eerst een tijdje omheen en als een ander dan de eerste stap zet dan komen zij (misschien) ook over de brug. Dan is er een soort van toestemming en is het (een soort van) oké. Onderling is dat al heel duidelijk, maar zeker tegenover zoiets engs als een leerkracht houden zij zich erg op de achtergrond.
Je eigen goedkeuring
Het is natuurlijk goed dat we leren om met regels en voorschriften om te gaan. Leren om te functioneren binnen een gedisciplineerde eenheid en respect te hebben voor docenten, werkgevers of orde-handhavers. Maar het is ook goed om te leren vertrouwen op je eigen oordeel, om zelf beslissingen te durven nemen en om je eigen gevoel te leren kennen. Grenzen af te tasten, er overheen te gaan en daarvan te leren wat jouw eigen oordeel is, wat jouw eigen gevoel zegt over goed of fout. Het is niet de bedoeling dat je blijft hangen in het nodig hebben van de goedkeuring van anderen.
En ook met onze eigen goedkeuring mogen we best wat vlotter zijn. We zijn voor onszelf vaak zo ontzettend streng dat het keurslijf van school er een pretpark bij lijkt! Gewoon iets doen omdat je dat graag wil en het goed voelt? Nee zeg, doe even normaal! Daar gaan we eerst een heel debat over houden met onszelf, de voors en tegens nog eens (voor de 24-ste keer) tegen elkaar afwegen en er dan toch nog maar een nachtje over slapen.
Dat helpt je niet!
Jezelf gewoon waarderen om wie je bent en gewoon goedkeuren hoe je bent en wat je doet? Zeg, van welke planeet kom jij?! Nee, we hebben bergen kritiek op onszelf en de stem in ons hoofd is zelden vriendelijk en gewoon tevreden over onszelf. We zijn gewend geraakt om overal goedkeuring voor te vragen, maar die is makkelijker te krijgen van een cipier in de gevangenis dan van onszelf!
Terwijl elke verandering die je wenst toch echt begint met het accepteren en goedkeuren van de situatie zoals die nu is. Dankbaarheid en tevredenheid uiten voor wie en wat je nu bent en hoe je het nu doet. Dat is de basis van waaruit je aan veranderingen kunt werken. Niet door met jezelf in discussie of zelfs in gevecht te gaan en je dus onder te dompelen in negatieve gevoelens. Geef jezelf toestemming om je dromen en wensen waar te gaan maken, wees vriendelijk voor jezelf en heb geduld met jezelf. Denk er weer aan hoe je een klein kind hierin zou begeleiden. Daar sta je ook niet ontevreden tegen te foeteren als het niet meteen de gewenste resultaten laat zien. Stop dan ook met die ontevredenheid tegen en over jezelf, dat helpt jou ook niet!
Geef jezelf wat je nodig hebt!
2 reacties
Dank voor je leuke reactie Nancy!
Ik ben het met je eens dat het wat makkelijker wordt als je wat ouder bent, maar het zou juist zo fijn zijn als je dat al veel eerder leert en je dus al veel eerder goed mag voelen over jezelf. De Belgische bescheidenheid is inderdaad een verademing vergeleken met de soms erg brutale Nederlandse jeugd, maar de vraag is of zij zich daar zelf nou wel zo lekker bij voelen. Het zou ook zeker niet in brutale vorm naar buiten moeten komen, maar je vrij en goed genoeg voelen om jezelf te laten zien zoals je bent is wel heel erg prettig.
En ja! zeker lief zijn voor jezelf, want dat verdien je en vanuit die liefde heb je ook veel meer te geven!
Hoi Ellen,
Mooi stukje, herkenbaar, ik ben er nog steeds mijn best voor aan het doen. En het scheelt dat het wel wat gemakkelijker wordt naarmate je ouder wordt. Dan worden die meningen uit de buitenwereld toch wat minder belangrijk. Ik dacht altijd wel dat de huidige generatie anders opgevoed werd, vrijer en losser met meer aandacht voor hun eigen persoon. Maar in Belgie zal het zeker anders zijn dan in Nederland. En ik moet zeggen tegenover al die meningen en betweters in Nederland (ik generaliseer maar even voor het gemak) vind ik de doorgaans bescheidenere Belg ook wel eens een verademing! Maar terug naar de moraal van het verhaal, lief zijn voor jezelf dus!