Ging het in het vorige artikel over alle harde oordelen die je over jezelf hebt, moet je ook nog dealen met de ongezouten mening van de mensen om je heen. Soms verpakt in een “gezellig” gesprek, maar vaak ook ongecensureerd voor je voeten gesmeten.
Het gelukkige leven komt niet tot stand door drinkgelagen en onafgebroken feesten, noch door het genieten van jongens en vrouwen, of het eten van vissen of andere spijzen die de rijk voorziene tafel biedt, maar door nuchter denken, dat niet alleen de gronden onderzoekt van elk kiezen en vermijden, maar ook de ongegronde meningen uitbant waardoor de grootst mogelijke onrust zich van onze geest meester maakt.
Epicurus, Grieks filosoof c.341-270 BC
Ik had gisteren de twijfelachtige eer om te dealen met een paar van die ongezouten meningen. Ik vermoed dat ze niet erg doordacht waren en zeker niet gebaseerd op erg veel informatie, maar ik mocht het er evengoed mee doen. Meningen die erg veel weg hadden van oordelen…..
Waarom staan we altijd zo snel klaar met ons oordeel over -het leven van- een ander? Was je erbij? Ken je elk detail? Ken je de gedachten en beweegredenen van de ander? Weet je überhaupt wat de achtergrond is? Maak je zelf uitsluitend juiste keuzes? Wat is de basis waarop je denkt te kunnen oordelen? En is het nodig? Je mág alles zeggen, maar het hoeft niet.
Vaak vinden deze oordelende meningen hun oorsprong in onbegrip of in frustraties van de spreker zelf. Niet gehinderd door alle feiten, creëert iemand zijn of haar eigen versie van de gebeurtenis, zijn of haar eigen idee hoe het gegaan zal zijn. In dit geval “had ik gewoon de makkelijkste weg gekozen” in een bepaalde situatie. Er ontstond onmiddellijk kortsluiting in mijn hoofd omdat juist in deze situatie álle andere wegen waarschijnlijk makkelijker waren geweest én door het gemak van het oordeel. Ik was oprecht verbaasd over het gemak waarmee zo’n oordeel geveld wordt. Er was geen enkele ruimte voor andere gedachten, dit was hoe het gegaan was punt.
Wanneer het gaat over je schoenmaat of het merk van je auto, is het heel gemakkelijk om de mening van anderen naast je neer te leggen. Maar wanneer het zaken betreft die je raken, is dat een stuk lastiger. Dit oordeel raakte een gevoelige snaar, het raakte de twijfel die natuurlijk altijd zal blijven omdat je niet kan weten hoe een andere weg eruit gezien zou hebben. Uiteraard heeft het geen enkele zin om je daarmee bezig te houden, maar zo’n oordeel zette me toch even een paar stappen terug. En zelfs als het waar was geweest, wat is dan de waarde van dit oordelen? Zou degene die het zei daar ook bij stil hebben gestaan, wat het met iemand doet?
Vraag jij je wel eens af wat jouw mening met anderen doet? Sta je snel klaar met je mening over anderen? Denk je na over de manier waarop je het zegt en het moment dat je daarvoor uitkiest? Mag altijd alles gezegd worden? Draagt zo’n mening ergens iets toe bij, of uiten we ze alleen om onszelf te laten horen, te handelen in meningen? Het lijkt tegenwoordig van levensbelang, je moet overal een mening over hebben en die ook vooral niet voor je houden. En ben je dan ook even vlot met complimenten? Strooi je die even enthousiast in de rondte?
Sta de komende tijd even een momentje stil voordat je je mening voor iemands voeten gooit. Vraag je even af wat dat met de betrokken persoon gaat doen en stel jezelf de vraag of het nodig is, of het iets bijdraagt. Voor je het weet is iemand er de volgende dag nog steeds stil van en wordt er een heel artikel aan gewijd. Ik ben een schrijver, dat is wat ik doe…..
Spreken is zilver, maar soms is zwijgen echt goud!
