Als angst duidelijk zichtbaar is roept het zachtheid, troost en geruststelling op. Maar als de angst verscholen zit achter een masker van stoer gedag, agressie, dominantie, betweterigheid, enz. dan is het onvergeeflijk…….. ?
Ik leerde dat moed niet de afwezigheid is van angst, maar het overwinnen ervan. De dappere man is niet hij die niet bang is, maar hij die die angst overwint.
Nelson Mandela, Zuid-Afrikaans advocaat, politicus en anti-apartheidsstrijder 1918-2013
Wanneer iemand in onze omgeving angstig is hebben we als eerste de neiging om deze persoon gerust te stellen. We gaan bij hem of haar zitten, slaan misschien een arm om de persoon heen en proberen op zachte wijze een geruststellende troost te bieden. Kijk maar hoe iedereen reageert op een kind dat vrijelijk zijn of haar angst toont. Dat roept bij nagenoeg iedereen onmiddellijk een beschermende en troostende reactie op. Je schiet meteen te hulp, stelt het kind gerust en spreekt het moed in om de situatie aan te kunnen.
Wanneer datzelfde kind een jaar of 16 is en stoere rottigheid uithaalt om zijn of haar angst te overschaduwen levert dat echter een heel andere reactie van de omgeving op. We worden boos, spreken het kind stevig en streng toe en wijzen het resoluut terecht. We zien niet dat het dezelfde angst is die het kind parten speelt, daar gaan we totaal aan voorbij. Die angst blijft bestaan en krijgt alle gelegenheid om uit te groeien tot nog hinderlijker gedrag.
En ook wanneer het gaat over onze eigen angsten zijn we vaak niet zo zacht en geruststellend. We spreken onszelf meestal niet erg bemoedigend of liefdevol toe, we hebben niet hetzelfde geduld dat we bij dat bange kind laten zien. We raken geïrriteerd, gefrustreerd en boos op onszelf. Je voelt je behalve angstig nu ook stom, een watje, flauw, kinderachtig en nog meer van dat soort niet-helpende-gevoelens.
Wanneer je een angstig kind zou zien, waar iemand heel geïrriteerd, gefrustreerd en boos tegen staat te mopperen, zou je in ieder geval weten dat dát dus echt niet gaat helpen en misschien zou je zelfs wel ingrijpen. Maar wanneer het om jezelf gaat vindt je blijkbaar dat je best zo ongeduldig kan zijn en denk je zelfs dat dat helpt?! Of wanneer je angst ontmoet die verstopt zit onder irritant gedrag, ook dan is je geduld vaak ver te zoeken.
Soms zijn honden hier een heel mooi voorbeeld van; de liefste en zachtaardigste honden kunnen wanneer ze bang zijn echt zó verschrikkelijk lelijk doen! Daar wordt je echt bang van en dan sta je dus als twee angsthazen tegenover elkaar. Die hond is nog steeds een hele lieve en zachtaardige hond, maar weet geen andere manier om met de situatie die hem bang maakt te dealen. Niemand komt op het idee om eens even goed tekeer te gaan tegen dat beest, want je weet dat dat de situatie alleen maar zal verergeren. De hond weghalen uit de beangstigende situatie zal helpen, of de hond geruststellen en laten voelen dat de situatie oké is.
Wanneer je angsten in jezelf tegen het lijf loopt heeft het ook geen zin om te mopperen of gefrustreerd te raken. Ga met jezelf ook wat vriendelijker en zachter om. Je kan pas iets veranderen als je accepteert dat het er is. Erken het gevoel, bekijk het eens rustig, sla een arm om jezelf heen en heb geduld met jezelf. Daarvan heb je gezien dat het helpt terwijl de geïrriteerde of gefrustreerde reacties die je er tot nu toe op los hebt gelaten duidelijk niet geholpen hebben.
Pas als je erkent dat iets er is, kun je het met geduld en liefde los- en achter je laten!
