We waren er vroeger zo goed in; niet luisteren. Vraag maar aan je ouders als die gelegenheid er is! Ze konden van alles tegen je zeggen of aan je vragen en jij dacht of zei dan “jah hoor” en ging vervolgens lekker je eigen gang. Een gang die meestal niet op één lijn zat met al die waarschuwingen of opmerkingen en aanwijzingen van je ouders. Je deed wat jij zelf dacht dat goed, leuk en dus beter was.
Een opvoeder is een stakker die in het duister tast.
Simon Carmiggelt, Nederlands journalist en dichter 1913-1987
Dat hebben de meesten van ons best een tijdje volgehouden. Velen hebben er als kind een ware kunstvorm van gemaakt en er in de pubertijd nog een schepje bovenop gedaan. Ouders zijn tot wanhoop gedreven in hun pogingen om nog enige richting te geven aan dat jonge leven, maar uiteraard wisten die jongeren het veel beter.
Toen nog wel…..
Maar na een jaartje of 20 getraind te zijn in alle do’s en don’ts, voorschriften, regels, mogelijkheden en vooral onmogelijkheden zijn we een stuk stiller geworden. Waar we vroeger nog dachten dat alles mogelijk was en droomden van een enorm kasteel vol met klatergoud, of een glansrijke carrière als beroemd zangeres, zijn we nu gaan geloven in alle redenen waarom dat vooral niet zou kunnen.
Je moet stoppen met dromen en realistisch zijn. Je moet kiezen voor zekerheid in plaats van avontuur. Je moet zoveel mogelijk risico’s uitsluiten. Je moet zuinig zijn en sparen voor later. Je moet je aan vele, vele regels en voorschriften houden, die allemaal haaks staan op de prachtige dromen die we als kind ooit hadden. Die zijn we in de loop der jaren vergeten of we hebben zelf besloten dat het onrealistische “onzin” was.
Maar waarom luister je nu ineens wel zo goed naar die gedachten in je hoofd? Als je ze goed bekijkt zeggen ze heel vaak precies hetzelfde als je ouders toen, of docenten, vrienden, familie, enz. Ze zeggen dat je dingen beter niet kan doen, of dat je beter voor veiligheid kunt kiezen, dat je de risico’s moet zien, of dat het je vast niet gaat lukken of dat iets gewoon niet kan. Maar waarom denk je dan nu ineens dat het wél klopt? Waarom ben je het gaan geloven?
Ergens along the way heb je het besluit genomen dat het allemaal waar is, je hebt er jouw waarheid van gemaakt. Je hebt besloten dat je inderdaad realistisch moet zijn, dat er allerlei dingen zijn die je niet kan zijn of doen, dat er heel veel eng en onveilig is en dat je verkouden wordt als je zonder jas naar buiten gaat. En na dit besluit werd het ook allemaal waar……
Maar niet omdat het zo IS! Alleen maar omdat jij het voor waar hebt aangenomen!
Er zijn volop anderen voor wie datgene waarover jij droomt, realiteit IS. Er zijn volop anderen die het wél gelukt is. Volop anderen hebben de risico’s getrotseerd en zijn nu waar jij had willen zijn. Anderen worden niet verkouden als ze zonder jas naar buiten gaan. Voor hen gelden al die beperkingen niet, omdat zij één ding anders doen; ze luisteren nog steeds niet!
Zij gaan nog steeds hun eigen gang en zijn niet gaan geloven in al die beperkende en beangstigende gedachten. Zij schrijven hun eigen script en geloven in mogelijkheden en kansen, zij weten dat ze er wel komen als ze de stappen zetten die nodig zijn. Zij geloven niet dat ze verkouden worden als ze zonder jas naar buiten gaan en worden het dus ook niet! Zij geloven dat ze hun dromen kunnen waarmaken en hun doelen kunnen bereiken en doen dat dus ook!
Zij weten dat elke gedachte en overtuiging die ze hebben hen kan helpen of hinderen en kiezen dus voor dat eerste. Zij hebben geleerd dat je niet achter het leven aanholt, maar dat het leven reageert op jou. Jij bepaalt wat je gelooft en jij bepaalt met welke overtuigingen je leeft, jij bepaalt dus of je je laat beperken. Het leven reageert op wat jij denkt en voelt en waar jij in gelooft.
Stop dus met geloven in beperkingen en ga lekker zonder jas naar buiten!
