Hoe vaak heb je “pas op“, “kijk uit“, “zou je dat wel doen” en “wat zullen de anderen denken?” gehoord in je leven of tegen jezelf gezegd? Hoeveel tijd besteed je eigenlijk precies aan alles wat anderen denken en vinden? Hoe vaak laat je je weerhouden door dingen die niet vanuit jezelf komen?
Wat de mens in verwarring brengt zijn geen feiten, maar de dogmatische meningen over de feiten.
Epictetus, Romeins stoïcijns filosoof 50-130
Voor velen zal dit alles heel bekent in de oren klinken. Zij ervaren op deze manier een constante twijfel en onzekerheid. Een twijfel en onzekerheid die er helemaal niet zou hoeven zijn als ze zouden stoppen met luisteren naar alle bovengenoemde geluiden. Geluiden die vaak eerst uit de omgeving komen, maar daarna zijn opgeslagen in hun eigen systeem en dus een interne intercom zijn gaan vormen. Nu heb je de omgeving niet eens meer nodig om twijfel en onzekerheid te zaaien, maar doe je het gewoon zelf.
Bij elk idee dat in je hoofd opkomt dienen zich vaak ook meteen allerlei maar’s en twijfels aan. Als dat een beperkte hoeveelheid is, dan kun je daar een gesprekje (met jezelf) over houden en zet je ze resoluut aan de kant, of kom je tot de conclusie dat het misschien toch net even anders moet. Maar als het een overweldigende hoeveelheid is, dan kom je meestal nérgens meer toe en sterft elk idee een stille dood.
Wij menswezens staan nogal snel klaar met onze mening over van alles en nog wat. Ga maar eens een tijdje luisteren in plaats van praten. In cafés, op feestjes, werkplekken, sportclubs, de supermarkt, enz. Het is over het algemeen een kakofonie van meningen, de één wat fanatieker dan de ander, maar de meningen vliegen constant in ’t rond. Niet zelden zijn dat meningen over anderen of iets dat een ander heeft gedaan. Ook zonder al te veel achtergrond informatie of zelfs zonder de persoon te kennen, zijn velen best bereid hun zegje daarover te doen. Op al deze plekken slaan we dus ook op hoe de omgeving reageert en oordeelt over alles.
Uiteraard is dit verschijnsel van alle tijden en alle landen en plekken, we hebben nou eenmaal graag een mening. Dat is vaak geboren uit het idee dat je er anders niet bijhoort, maar dat is weer een ander verhaal. We zijn fel gekant tegen pesten op school, maar langs de voetbalvelden hoor je heel andere “voorbeelden” van de volwassenen en ook op de verjaardagsfeestjes die we voor onze kinderen geven zijn de geluiden (meningen en oordelen) niet altijd even vriendelijk. Op z’n zachts gezegd een bijzonder voorbeeld wat we dan geven. We leren daarmee al op jonge leeftijd hoe oordelend de omgeving kan zijn. We laten het als gevolg hiervan wel uit ons hoofd om een idee zomaar in de groep te gooien.
Hoe moeten we op deze manier leren dat het oké is om jezelf te zijn? Dat het oké is om je dromen te delen en na te jagen? Dat het oké is om je gevoelens te uiten? Dat het oké is om te zeggen dat je iets moeilijk vindt? Dat het oké is om het verschil te willen maken? Dat je gewoon oké bént en andere mensen dat ook zijn?!
Misschien kun je het leren omdat je het hier leest! Je bent oké! Precies zoals je bent. Het is goed wat je droomt, wat je voelt, wat je denkt en wat je wenst. Het is goed zoals het is. En natuurlijk heb je nog wensen en dromen en plannen, maar dat betekent niet dat je nu niet goed genoeg bent. Alle oordelen die je hoort zeggen weinig over jouw, maar veel meer over degene die ze uitspreekt. Jij bent oké.
Er wordt zo fanatiek gehandeld in meningen en oordelen dat ze eigenlijk geen waarde meer zouden moeten hebben. Ze zijn helaas maar zelden positief, dus ook als jij weer eens een fanatieke mening of zelfs oordeel naar je hoofd krijgt hoef je daar eigenlijk helemaal niet van onder de indruk te zijn. De mens is een gewoontedier en één van die gewoonten is handelen in meningen en oordelen. Net als de gewoonte om rauwe haringen te eten, dus eigenlijk niets om je druk over te maken.
Misschien kunnen we hier ter plekke een nieuwe gewoonte lanceren;
Uitsluitend positieve en opbouwende meningen en oordelen uiten!
We moeten toch ergens beginnen, dus waarom niet hier en nu meteen?!
